Jak niedojrzali emocjonalnie rodzice wpływają na samotność emocjonalną dziecka? Czy możemy z takim rodzicem nawiązać bliską relację w naszym dorosłym życiu? 

---

Niesamowite, że temat “Niedojrzali emocjonalnie rodzice”, cieszy się największą popularnością na Instagramie Psychologia do kawy. Liczba polubień, zapisów, komentarzy i wiadomości prywatnych przeszła moje oczekiwania. Była to pierwsza #psychologiadokawy, która bez promocji osiągnęła więcej niż pozostałe po reklamie. 

.

Co to mówi?

Że to rzeczywiście ważny temat i najwidoczniej rzadko poruszany. Być może to kwestia naszej kultury i pewnych przekonań, w których jednak wybrzmiewa pewien lęk przed jakąkolwiek negatywną oceną rodziców. To jedno, bo myślę, że istotną kwestią może być też opór w nas samych przed zrobieniem wglądu w dzieciństwo i odidealizowaniem go.

.

Znam osoby, o których wiem, że np. były bite, ich ojciec pił, ale one twierdzą, żę “nie no ja miałam/em dobre dzieciństwo”. Ta chęć utrzymania tego, że Ci rodzice mnie kochali, że byli dobrzy jest tak silna, że kurczowo się jej trzymamy.

Nie chcemy przyznać, że tam coś mogło nas zranić, zaboleć… czy zostawić ogromną wyrwę w naszym sercu do dziś.  

Dlaczego ten temat jest trudny? 

Na szczęście żyjemy w takich czasach, że coraz więcej osób stara się być bliżej siebie. Żyć w zgodzie ze swoimi wartościami, być dla siebie dobrym. I nagle okazuje się, że mamy w głowie jakieś głosy, które są dla nas opresyjne. Mówią do nas niezbyt czule, wywierają presję, są wiecznie niezadowolone, krytykują, podsycają myślenie, że jesteśmy nieważni i beznadziejni. I w toku pracy nad tymi głosami okazuje się, że często jest to głos rodzica, kogoś bliskiego z dzieciństwa. Wtedy zaczyna się droga w przeszłość aby zrozumieć teraźniejszość.  

.

Dzisiejszy wpis to będzie taką drogą do dzieciństwa. I nie chodzi w nim o to, by tak pławić się w krzywdach jakie doznaliśmy. Zawsze uważam, że to mega istotne, żeby uświadomić sobie co przeżywaliśmy jako dziecko.

• Jak kształtowała się nasza osobowość?
• Czego doświadczyliśmy?
• Co nas skrzywdziło?
• Co wzmocniło?
• jakie sytuacjespowodowały, że wykształciliśmy w sobie pewne sposoby myślenia czy schematy zachowań (mechanizmy obronne)?

Jestem za tym, by dać sobie dużo troski i zrozumienia, dużo współczucia, ale by w tym nie utknąć.

.

.

Jestem też daleka od szukania winnych tego z jakimi problemami się teraz borykamy i prowadzenia jakieś krucjaty na rodziców.

.

Wskazanie, że rodzic nie spełniał naszych potrzeb emocjonalnych nie ma powodować teraz jakiejś nienawiści czy odcięcia się i obarczenia tego rodzica całą winą za nasze obecne uczucia. To po prostu ustalenie tego jak było.

Głównym celem jest zrozumienie i zastanowienie się, co ja mogę z tym zrobić teraz. Co będzie dla mnie dobre.

.

To co robimy z wiedzą o tym, jak pewne rzeczy z naszej przeszłości wywarły wpływ na naszą teraźniejszość jest indywidualną sprawą. Nie uważam, żeby był jakiś uniwersalny wzorzec uczuć czy zachowań, dobry dla każdego, kto uzna, że jego rodzic nie spełniał jego potrzeb emocjonalnych.

To twoja decyzja jak ta świadomość na Ciebie wpłynie i co postanowisz z nią zrobić. Co nie postanowisz będzie ok. 

.

Pierwszy raz nie zaczęłam tak od razu od definicji! A to dlatego, że trochę próbuje innej formy pisania, zaczynając bardziej od własnych przemyśleń i wprowadzenia.

Ale definicja też oczywiście będzie. 

.

Niedojrzali emocjonalnie rodzice

Ten wpis powstał na podstawie książki Lindsay C. Gibson, terapeutki, która na bazie historii swoich pacjentów i wieloletnich badań stworzyła niezwykle ciekawą pozycję “Dorosłe dzieci niedojrzałych emocjonalnie rodziców – jak uwolnić się do przeszłości i zacząć nowe życie”. W książce tej opisuje konsekwencje braku bliskości emocjonalnej, która wynika z niedojrzałości minimum jednego z rodziców i wskazuje jak można to opracować i sobie z tym poradzić. 

W zasadzie ten opis niedojrzałych emocjonalnie rodziców można przypisać do niedojrzałych emocjonalnie ludzi w ogóle.

.

Osobiście najbardziej podoba mi się definicja dojrzałości emocjonalnej wypowiedziana przez fizyka a nie psychologa – konkretnie przez Alberta Einsteina. Powiedział on kiedyś, że:

“Dojrzałość emocjonalna zaczyna się uwidaczniać, gdy bardziej się martwimy o innych, niż o siebie samych”.

I choć nie jest to psychologiczna definicja, to oddaje główną idee dojrzałości. Dojrzały człowiek, to taki który nie jest już dzieckiem. Nie przejawia typowych dla wieku dziecięcego zachowań i wykształcił w sobie dojrzałe sposoby radzenia sobie z emocjami. Niedojrzała osoba, to taka, która w wielu aspektach wciąż cechuje się zachowaniami typowymi dla wieku dziecięcego. 

.

Cechy niedojrzałych emocjonalnie rodziców

.

Czym więc przejawia się niedojrzałość? Jakie zachowania, cechy świadczą o tym, że dana osoba jest niedojrzała emocjonalnie:

.

• niska elastyczność poznawcza, upieranie się przy własnym zdaniu niezależnie od istniejących faktów czy innych argumentów
• wydawanie subiektywnych ocen jako jedynych i słusznych, brak szacunku do różnic światopoglądowych 
• niski poziom tolerancji na stres, bardzo silne wzburzenie emocjonalne, “zapalanie się” przy stosunkowo zwyczajnych sytuacjach 
• przeżywają emocje intensywnie ale są to płytkie emocje, w ich towarzystwie nie czujesz za bardzo współczucia czy poruszenia ich cierpieniem, bo czuć, że nie ma w nim głębi a jedynie powierzchowność
• podejmowanie decyzji kierując się tym co w danej chwili jest najprzyjemniejsze, nie branie pod uwagę długoterminowych konsekwencji ani wpływu zachowania na innych
• duże skupienie na sobie, zaabsorbowanie swoimi sprawami – odnoszenie wszystkiego do siebie, o czym by się nie mówiło, taka osoba nawiązuje to do siebie 
• brak autorefleksji, nie widzenie własnych błędów, brak oceny własnego zachowania i jego wpływu na daną sytuację czy innych ludzi 
• nieustanna chęć bycia w centrum uwagi 
• odwracanie ról, stawianie innych np. w roli opiekuna podczas gdy to ta osoba powinna się zajmować. Stawianie się w roli ofiary podczas gdy wyrządziło się komuś krzywdę
• brak świadomości emocjonalnej, brak rozumienia tego co sami czują ale też co czują inni 
• niespójność wewnętrzna, ich tożsamość wydaje się zlepkiem różnych cech, zachowują się niekonsekwentnie i są chwiejni emocjonalnie  
• mają bardzo silne mechanizmy obronne, nie wykształcili w sobie spójnego, stabilnego ja 
• skupiają się często na aspektach fizycznych a nie emocjonalnych, mogą być troskliwe w przypadku choroby fizycznej, ale zupełnie nie dostrzec i nie wesprzeć gdy druga osoba ma problem emocjonalny
• często psują miłą atmosferę i studzą czyjś zapał 
• nie mają za dużej wyobraźni w myśleniu, poruszają przyjemne tematy rozmowy (pogoda, praca, co u innych ludzi), ale bez głębszego zrozumienia, ciężko porozmawiać z nimi na poziomie abstrakcyjnym
• trudno się z nimi komunikować, komunikują się głównie przez zarażenie emocjonalne (jak niemowlęta – płaczą by dorosły wiedział, że jest im źle) 

.

Sporo tego prawda?

Jeśli rozpoznajesz te cechy u któregokolwiek ze swoich rodziców, najprawdopodobniej jest to kilka cech, gdyż niedojrzałość emocjonalna to wzór myślenia i zachowania, który przekłada się na w zasadzie wszystkie obszary życia. 

.

Rodzaje niedojrzałych emocjonalnie rodziców

W książce wskazane są 4 rodzaje niedojrzałych emocjonalnie rodziców: 

.

Emocjonalni

Są nieprzewidywani i niestabilni emocjonalni, lękowi. Oczekują, że inni ludzie będa stabilizować ich natsrój. Obwiniają też innych za to, że są w gorszym nastroju. 

.

Zdeterminowani

Są skupieni na tym, by osiągnąć swoje cele i wizje, które uważają za jedyne i słuszne. Usiłują rządzić życiem dziecka, oczekują, że będzie spełniają ich wizje, wtrącają się i układają życie dziecka. 

.

Bierni

Unikają trudnych tematów. Dają przyzwolenie na wszystko, nie są wymagający, wręcz skrajnie liberalni. W ekstremalnych przypadkach mogą także “przymykać oko” na przemoc drugiego rodzica.   

.

Odtrącający

Dzieci są dla nich przeszkodą, utrudniają im realizacjię ich celów. Nie zależy im na żadnej interakcji, chcą zajmować się jedynie swoimi sprawami.

Jeśli, chcesz sprawdzić, czy dotyka Cię problem niedojrzałych emocjonalnie rodziców i jaki typ reprezentował Twój rodzic, to polecam zrobienie testu, który przygotowałam na podstawie książki Lindsay Gibson

.

Bliskość emocjonalna

Jeśli mówimy o dobrym rodzicu, to skojarzenia jakie najczęściej przychodzą na myśl to poczucie bezpieczeństwa, bliskość, czułość, troska o dziecko, taka “bezpieczna baza”. 

.

Obecna nauka wskazuję, że rola bliskości emocjonalnej, szczególnie we wczesnych fazach życia dziecka jest ogromna dla prawidłowego rozwoju emocjonalnego dziecka. Termin bezpieczna baza, który został wskazny w badaniach nad stylem więzi Bowblego, odnosi się do takiej relacji z opiekunem, która daje dziecku poczucie bezpieczeństwa i bliskości.

.

Dla dziecka niezwykle ważne jest by mieć do kogo się zwrócić. Wiedzieć, że jest ktoś komu może wszystko powiedzieć i czuć się przy tej osobie absolutnie bezpiecznie. Ta bliskość jest zarówno wtedy, gdy z kimś rozmawiasz i dzielisz się różnymi swoimi przemyśleniami, ale jest też wtedy kiedy po prostu chcesz być obok w ciszy. 

Gibson mówi o tym, że:

“bliskość jest wtedy, gdy ktoś widzi Cię takim jakim jesteś i chce Cię naprawdę poznać a nie tylko osądzać”. 

Dzieci, które doświadczyły takiej bliskości, uważności i zainteresowania ich potrzebami, wytwarzają bezpieczny styl przywiązania i ich interakcja z rodzicem (opiekunem) jest przyjemna i bezpieczna. 

Niedojrzali emocjonalnie rodzice, wzmacniają w dzieciach uwikłanie emocjonalne zamiast indywidualnej tożsamości.

W rodzinach, w których panuje uwikłanie emocjonalne, występuje jedynie pozorna bliskość. W rzeczywistości brakuje tam autentycznej komunikacji i bliskości emocjonalnej, nie uznaje się też prawdziwego „ja” członków rodziny.  Uczy się dziecka zależności, tego że musi być jakieś, by zasłużyć na uwagę.

.

Emocjonalna samotność

Dzieci, których rodzice nie byli uważni na ich emocje i przeżycia, zamiast bliskości emocjonalnej przeżywały emocjonalną samotność. 

.

Rodzice niedojrzali emocjonalnie lekceważą i nie rozumieją znaczenia uczuć i emocji swoich dzieci. Często też zwyczajnie obawiają się bliskości emocjonalnej i nie wiedzą jak zaoferować wsparcie na poziomie uczuciowym. Tym samym uniemożliwiają nawiązanie z dzieckiem bliskości emocjonalnej. 

.

To powoduje, że dziecko odczuwa samotność emocjonalną. Ten stan jest odwrotnością bezpieczeństwa.

Dziecko nie ma poczucia, że ma się do kogo zwrócić o pomoc, że jego potrzeby i ono jest ważne. Czuje pustkę emocjonalną, ale nie ma narzędzi do tego, żeby zrozumieć co ta pustka oznacza.

Najczęściej więc uznaje, że jest to normalny stan, i że na to właśnie zasłużyło. 

.

Radzenie sobie z samotnością emocjonalną 

Uczucie samotności emocjonalnej jest ogólnie zdrową reakcją, informuje nas, że brakuje nam więzi z drugim człowiekiem. Jeda dziecko w otoczeniu mało empatycznych osób, nie jest w stanie w zdrowy sposób zareagować na to uczucie.

Dziecko nie jest też w stanie uznać, że rodzic jest zły, więc najczęściej bierze odpowiedzialność na siebie. Tym samym jest coraz bardziej samotne. 

Jakie strategie radzenia sobie z samotnością emocjonalną stosują dzieci: 

.

• Wykształcają pozorną tożsamość. Dziecko stara się zasłużyć na względy rodzica. Robi to czego rodzic od niego oczekuje, stara się być takie jakie rodzic chce by było.
• Minimalizuje swoje potrzeby. Pokazuje całemu otoczeniu, że nie potrzebują pomocy, wsparcia, że ich potrzeby emocjonalne są niewielkie, że same doskonale sobie radzą. 
• Niektóre dzieci będą starały się jak najszybciej zakończyć dzieciństwo. Zaczną brać używki, oglądać pornografię. Wczesnie zaczną życie seksualne i jak najszybciej będa starały się wyjść z domu i zacząć życie nie ważne z kim i jak – byle na własny rachunek.
• Uciekają w świat fantazji. Wymyślają obiekt idealnego rodzica. Werzą, że gdy np. tylko będą grzeczniejsze albo jak tata dostanie nową pracę a mama wyzdrowieje, to rodzić się zmieni i będzie je kochał. Tak się nigdy nie zadziewa… 
• Wykształcają pozorną tożsamość. Uczą się odgrywac role porządane przez rodziców.

.

Niestety dziecięce strategie nie są dobre dla rozwoju i mogą przyczynić się do niezdrowych mechanizmów radzenia sobie także w dorosłym życiu. Dlatego tak ważne jest by być uważnym na “stare narzędzia” i by w dorosłym życiu starać radzić sobie z samotnością emocjonalną w bardziej dojrzały sposób, niż gdy byliśmy dzieckiem. Możemy poszukać bliskiej osoby, która nas wysłucha, zrozumie lub po prostu spędzi z nami czas. 

.

Skutki długotrwałej samotności emocjonalnej 

Samotność emocjonalna wynikająca z niedojrzałości rodziców, może bardzo mocno wpłynąć na dezadaptacyjne zachowania dziecka, także w dorosłości.

Najczęściej takie osoby: 

.

• Wiążą się z nieodpowiednimi partnerami, którzy także mało dają emocjonalnie. Taki stan jest dla nich po prostu znany i bezpieczny. 
• Godzą się na wiele niedogodności w życiu, w relacjach. Uważają, że nie zasługują na nic lepszego, i tak widocznie musi być. Nie podejmują przez to zbyt wiele zmian, np. nie zmieniają pracy, która ma na nich zły wpływ. 
• Nie potrafią wyrażać swoich potrzeb, często nawet nie potrafią ich sami dostrzec.
• Mają niskie poczucie własnej wartości.
• Nieustannie upatrują winę w sobie, w tym, że nie potrafią być szczęśliwe, że to ich wina. 
• Odgrywają w życiu role zgodne z oczekiwaniami rodziców. Boją się być sobą i często żyją życiem niezgodnym z ich predyspozycjami i preferencjami. Mają poczucie wypalenia i życia w pułapce..
• nie wiedzą kim są, co chcą robić w życiu, co lubią, co chcą osiągnąć
• Nie ufają własnemu instynktowi. Choć mocno czują, że np. jakaś relacja nie jest dla nich dobra, to i tak w nią wchodząc mówiąc np. “a pewnie przesadzam”, “to nic takiego”, “na pewno nie mam racji”. 
• Pracują bardzo intensywnie dla relacji, wręcz poświęcają się i nieustannie znajdują potwierdzenia dlaczego tak bardzo muszą się starać.

.

Jak poradzić sobie z niedojrzałym emocjonalnie rodzicem w dorosłym zyciu?

To co możesz zrobić w dorosłym życiu, to nauczyć się  strategii, które pozwoli Ci radzić sobie z niedojrzałym emocjonalnie rodzicem. 

.

Pierwszy krok to w ogóle ustalenie, czy któryś z Twoich rodziców był niedojrzały emocjonalnie. Jeśli odpowiedziałaś twierdząco na pytania z testu, to z dużym prawdopodobieństwem, minimum jeden z twoich rodziców był niedojrzały emocjonalnie. 

To oznacza, że raczej nie pasują do Twojej dziecięcej wizji idealnego kochającego rodzica. 

.

Niestety nie masz wpływu na rozwój i zmianę Twoich rodziców, ale masz wpływ na to by postępować zgodnie z Twoim prawdziwym ja i uratować siebie w tej relacji.

Po uświadomieniu sobie, że doznaliśmy samotności emocjonalnej ze strony niedojrzałego emocjonalnie rodzica, że idealizowaliśmy nasz świat, musimy porzuci role, w które wchodziliśmy uwikłani w relacje z rodzicem. 

.

Żeby wyjść z tych niewłaściwych schematów, często trzeba rozpaść się na kawałki. Żeby to własne JA zbudować na nowo, konieczne jest odrzucenie pozornej tożsamości i uznanie swoich prawdziwych uczuć. W tym także złości na rodziców. Uznanie swoich zalet, wartości.  Ważne jest po prostu zadbanie o samych siebie.

.

Jak budować relacje gdy Twój rodzic jest niedojrzały emocjonalnie?

Wiemy już, że nie mamy szansy na zbudowanie dojrzałej, bliskiej i intymnej relacji z osobą niedojrzałą emocjonalnie. Wiele osób wierzy, że jeśli nauczy się komunikować, samemu dojrzeje to znajdzie sposób żeby taką relacje z niedojrzałym rodzicem zbudować. 

.

Żeby relacja była głęboka i bliska, muszą ją tworzyć dwie osoby, które są otarte na usłyszenie drugiego człowieka. Świadomie swoich uczuć i uważne na uczucia drugiej osoby. Osoby, które nie boją się bliskości.

.

Wiesz już, że niedojrzałe emocjonalnie osoby nie posiadają takich możliwości. Ich ograniczenia w sferze emocjonalnej nie pozwalają na to by taką relację zbudować. Oczywiście takie osoby, mogą przejść terapię i nauczyć się nowych schematów, jednak jest to proces, który nie zależy od nas. Taka osoba musi widzieć problem i chcieć go zmienić, a wspominałam, że raczej nie są to osoby autorefleksyjne. 

.

Gibson wskazuje, że jesteśmy w stanie stworzyć tzw. grzeczną relację, która nie jest ideałem bliskiej relacji ale jest znacznie zdrowsza i bardziej satysfakcjonująca od uwikłania emocjonalnego. 

Co więc można zrobić, żeby taką “grzeczną” relację stworzyć?

.

.

1. Zdystansowana obserwacja 

Trudność w relacjach z niedojrzałymi emocjonalnie osobami polega głównie na tym, że ciężko jest NIE wzbudzać się emocjonalnie w ich obecności. Takie osoby “trigerują” w nas pewne intensywne emocje. Dlatego tak ważne jest aby postarać się uspokoić i nastawić na obserwację sytuacji. 

.

Będąc spokojnym, w trakcie rozmowy postaraj się obserwować innych, tak jak robi to naukowiec.

Wyobraź sobie, że jesteś antropologiem i badasz w terenie jakąś nowo odkrytą społeczność. 

• Co mówi ich mimika, ciało?
• Jak brzmi ich głos, czy jest napięty?
• Czy członkowie tej społeczności są otwarci?
• Jak reagują gdy próbujesz nawiązać z nimi interakcje? 
• Jak ty czujesz się w ich towarzystwie?
• Czy rozpoznajesz w nich jakieś niedojrzałe zachowania?

.

Jeśli zaczynasz czuć wzburzenie emocjonalne, to znak, że powracasz do roli fantazjującego dziecka i wychodzisz z roli obserwatora. Znowu zaczynasz wierzyć że, skoro nie dostajesz od tej osoby tego czego pragniesz, nigdy nie będziesz szczęśliwa. Jeśli znowu wrócisz do fantazjowania, że zmienisz druga osobę, poczujesz się znowu słabość, bezbronność ale przede wszystkim lęk i niezaspokojone potrzeby. To nieprzyjemne uczucie, które pojawia się w relacji z niedojrzałą emocjonalnie osobą, to wyraz tego, że musisz porzucić nastawienie oparte na reakcjach emocjonalnych i przybrać na nowo postawę obserwatora. 

.

Bardzo pomocne jest np. opowiadanie sobie w myślach co się dzieje, używając jak najbardziej precyzyjnego, wręcz naukowego opisu. 

Dlaczego to pomaga? 

Takie opowiadanie przekierowuje aktywność mózgu z obszarów związanych z emocjami na te związane z logicznym myśleniem.

.

Można też powtarzać sobie, że nie ma powodu by czuć się winnym, że nie zrobiliśmy nic złego, że mamy prawo np. do własnej opinii, wyborów itp., i że druga strona właśnie zachowuje się niedojrzale, próbując nas obarczyć swoimi uczuciami.

.

Jeśli czujesz, że mimo starań ciężko jest Ci się zdystansować, postaraj się fizycznie odseparować się od tej osoby. Pobaw się ze zwierzakiem. Pooglądaj co się dzieje za oknem a jeśli trzeba wyjdź na spacer lub po prostu zakończ rozmowę pod jakimś pretekstem. Aby nie zaogniać sytuacji, zaznacz, że chętnie porozmawiasz innym razem. 

Głównym celem tej strategii jest uwolnienie się od uwikłania emocjonalnego.

Ćwicząc pozycje obserwatora, dostrzeżesz, to co naprawdę się dzieje. Nauczysz się, że nie musisz już wracać do bycia dzieckiem rozpaczającym z powodu zagrywek rodzica. Jesteś dorosłym człowiekiem i masz możliwość analizowania sytuacji i uniezależnienia się od tego jak będzie zachowywać się druga osoba. 

.

Postawa obserwatora pozwoli Ci na utrzymanie „grzecznych kontaktów” z rodzicami (czy inną niedojrzałą emocjonalnie osobą, z którą nie chcesz zerwać kontaktu). 

Grzeczne kontakty umożliwiają komunikację i wejście w interakcje na możliwym dla nas poziomie, który nie powoduje naruszania naszych granic. 

.

Jak już wspomniałam, niestety z niedojrzałymi emocjonalnie osobami nie nawiążesz głębokiej emocjonalnej więzi. Szukając jej znowu poczujesz jedynie odrzucenie i frustracje. 

.

2. Ocena stopnia dojrzałość drugiej osoby 

Jeśli potrafisz już przybierać postawę obserwatora, możesz łatwiej ocenić stopień dojrzałości osoby, z którą wchodzisz w interakcje. Jeśli to ustalisz, reakcje tej osoby staną się dla Ciebie bardziej przewidywalne i zrozumiale, co obniży twój poziom lęku.

.

Kiedy stwierdzisz, że jesteś w kontakcie z osobą niedojrzałą emocjonalnie, możesz się do niej odnieść na 3 sposoby:

.

Wyrażając uczucia i odpuszczając

Wyrażaj siebie w sposób spokojny i klarowny, mając na celu jedynie własną autoekspresję. Nie masz pewności jak inni zareagują na Twój komunikat, czy zostanie wysłuchany i zrozumiany. Nie oczekuj tego od osoby niedojrzałej. Ciesz się jednak z tego i doceniaj siebie za każdym razem, gdy wykonasz skuteczna osobistą komunikację. Jest to zachowanie nad którym masz kontrole i które jest niezbędne do tego, żeby nie czuć frustracji spowodowanej nie wyrażeniem tego co czujemy.  

.

Skupiając się na rezultacie a nie samej relacji 

Komunikując się z osobą niedojrzałą emocjonalnie, zawsze zadaj sobie pytanie co chcesz osiągnąć, jaki jest twój cel w danym momencie. Pamiętaj, że musi być to cel osiągalny. Jeśli masz na celu wpływ na zmianę reakcji emocjonalnych drugiej osoby – to ten cel nie ma szans na powodzenie. Za każdym razem gdy próbujesz zmieniać niedojrzała osobę, pogarszasz waszą relację. Ta osoba czuje się atakowana i zaczyna się bronić. Zadając jej konkretne pytania lub wskazując konkretną potrzebę, masz większą szansę na komunikację z jej dorosłą częścią.

Np. moim celem jest aby mama przestała dzwonić do mnie w trakcie pracy ze swoimi problemami. Nie staram się, żeby zrozumiała jakie to dla mnie obciążające i wykazała współczucie i empatię. 

Skupienie na relacji, mówienie o swoich uczuciach i oczekiwanie zrozumienia ma sens jedynie z osoba dojrzałą emocjonalnie. W przeciwnym razie, dodajemy sobie jedynie cierpienia z powodu naszych niespełnionych fantazji. 

.

Zarządzając interakcją zamiast angażowania się w nią 

Zarządzanie interakcją to kontrolowanie tego ile czasu trwają wasze kontakty, jak przebiegają, jakie tematy poruszacie. Niedojrzałe emocjonalnie osoby będą próbowały zmienić temat i wciągnąć się w reakcję emocjonalną. Twoim celem jest wytrwałe dążenie do tego co chcesz osiągnąć. Takie osoby nie mają umiejętności radzenia sobie z wytrwałą postawa. Są przyzwyczajone, że ludzie im ulegają, dlatego w końcu ich strategie unikowe i angażujące emocjonalnie w końcu tracą skuteczność i poddają się.

Ważne jest tutaj cały czas pamiętanie o tym, by nie wzbudzać się emocjonalnie. A gdy emocje się pojawiają, starać się nad nimi panować. 

.

Wyzbycie się starej pozornej tożsamość 

Na drodze do osiągnięcia wolności emocjonalnej ważne jest także zaobserwowanie i wyzbycie się własnej pozornej tożsamości. Tych wszystkich JA, które nie są nasze. Tych ról, które odgrywaliśmy, aby zasłużyć na zainteresowanie i akceptację rodzica.  

Celem każdej interakcji z niedojrzałą emocjonalnie osobą jest zachowanie kontroli nad własnymi emocjami i myślami. Dlatego tak ważne jest, by odróżniać własne potrzeby od tych nam narzucanych.  

Musisz nieustannie obserwować jak się czujesz i jak zachowuje się druga osoba. Ta perspektywa pozwala na posiadanie własnego punktu widzenia sytuacji i wzmocni odporność na zarażanie emocjonalne.

.

Im bardziej będziesz sobą, tym bardziej będziesz uwalniać się od tego nieprzyjemnego uczucia uwikłania, zależności i poczucia winy. Choć z początku może to być bardzo trudne. 

.

.

A co jeśli rodzice dobrze reagują na twoją zmianę?

Jeśli po wdrożeniu zmian w zachowaniu, rodzice zaczynają się otwierać czy traktować Cię z szacunkiem, łatwo wtedy wpaść w pułapkę fantazji dziecka.  Automatycznie można wtedy włączyć marzenie wewnętrznego dziecka, że idealny rodzic ma szansę się ziścić! Jesteś jednak dorosłą osobą i Twoim zadaniem jest patrzenie z perspektywy niezależnej jednostki. Dlatego jeśli zależy ci na dorosłej relacji, to zachowuj dorosły punkt widzenia i odnoś się z perspektywy niezależnej osoby. Jeśli znowu wrócisz do starego schematu, także rodzice do niego powrócą. 

.

Pamiętaj, że niedojrzali emocjonalnie rodzice boją się bliskości. Nie sa w stanie sobie z nią poradzić i będą się wycofywać, próbując wyprowadzić cię z równowagi, by znowu kontrolować sytuację 

.

Wątpliwości 

Możliwe, że trudno będzie Ci przyjąć, że nie ma szansy na bliską emocjonalnie relacje z niedojrzałym rodzicem. Możesz będziesz mieć obawy, że Twoje zachowanie będzie chłodne i okrutne. Jednak spójrz, że w relacji z niedojrzałą emocjonalnie osobą i tak nie ma prawdziwego ciepła. Jest za to sporo wzburzenia, złości, frustracji, smutku i samotności. Grzeczna relacja tego nie ma.

.

Zmiana podejścia na bardziej zdystansowane, jest więc dbaniem o to, by zachować równowagę emocjonalną.

Jeśli Twoje intencje są dobre, zależy Ci na tym by ta relacja była bardziej satysfakcjonująca, to postawa obserwatora i zarządzanie interakcją pomoże Ci to osiągnąć.

.

Możesz też martwić się, że myślenie o swoich rodzicach w negatywnych kategoriach, jest wyrazem braku szacunku, czy oznaką nielojalności.

.

Zauważ jednak, że posiadanie opinii o ludziach nie świadczy o braku szacunku, niewdzięczności ale o naszej dojrzałości. Jeśli stwierdzasz prawdę na temat czyiś emocjonalnych ograniczeniach, robisz to po to, by jak najlepiej się do niej dopasować i wejść z taką osobą w możliwie jak najbardziej satysfakcjonującą interakcje.

Pamiętaj, że budowanie bliskiej więzi jest możliwe jedynie z osobami, które mogą zaoferować coś od siebie i są autentycznie otwarci i gotowi na taką relacje. Staraj się być taką osobą i dąż do takich relacji z innymi ludźmi, ale nie licz, że wymusisz taką otwartość na człowieku, który na nią gotowy nie jest. 

.

To trudny temat. Dlatego jestem z Ciebie dumna, że przez niego przebrnęłaś i chcesz wyjść z uwikłania i budować satysfakcjonujące i dobre dla Ciebie relacje.

.

Życzę Ci tego, by niezależnie od Twoich doświadczeń z dzieciństwa, zawsze był w Twoim życiu ktoś, przy kim możesz czuć się w pełni bezpiecznie. 

.

Jesli potrzebujesz poćwiczyć komunikację z rodzicami. Nie wiesz jak zastosować asertywną odpowiedź, czy wyrazić swoją potrzebę, to zapraszam Cię na indywidualne konsultacje, podczas których razem ustalimy odpowiednią strategię komunikacyjną.

.